Για να αντισταθούμε στα κρούσματα αστυνομικής βίας και την ατιμωρησία τους, πρέπει να γκρεμίσουμε ένα ολόκληρο σύστημα !

Λαμίν Ντιένγκ, πριν από 11 ολόκληρα χρόνια. Ο Λαμίν πέθανε από ασφυξία, δολοφονημένος από την αστυνομία και τις θανατηφόρες μεθόδους ακινητοποίησης που αυτή χρησιμοποιεί. Έντεκα χρόνια πεισματώδους αγώνα για να λάμψει η αλήθεια και να αποδοθεί δικαιοσύνη, αλλά και έντεκα χρόνια δικαστικού αγώνα. Χωρίς αποτέλεσμα, παρά την επίμονη αποφασιστικότητα των συγγενών του Λαμίν και της επιτροπής υποστήριξης. Και από τότε, έχουμε αμέτρητα άλλα θύματα εγκλημάτων της αστυνομίας ! Τον Αλί Ζιρί στην Αρζαντέιγ, τον Ανταμά Τραορέ στην Μπωμόν συρ Ουάζ, και τόσα άλλα, λιγότερο γνωστά θύματα, ορισμένα εκ των οποίων θα παραμείνουν άγνωστα για πάντα. Λοιπόν ΟΧΙ, για τον Λαμίν, τον Αλί, τον Ανταμά και όλους τους άλλους, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΥΤΕ ΛΗΘΗ ΟΥΤΕ ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ ! ΠΟΤΕ !

Τίποτα δεν αλλάζει, το σκηνικό παραείναι γνωστό : στις λαϊκές γειτονιές, η αστυνομία σκοτώνει κατά μεγάλη πλειοψηφία τους Νέγρους, του Άραβες και τους Ρομά, η Δικαιοσύνη εγγυάται την ατιμωρησία αυτών των ρατσιστικών εγκλημάτων και διώκει τις οικογένειες των θυμάτων. Άρνηση να παρθεί κατάθεση από τους μπάτσους, άρνηση αναπαραστάσεων, παραμερισμός μαρτύρων, μεροληπτική και επιλεκτική ανακριτική διαδικασία, εκφοβισμός και πιέσεις κατά των οικογενειών, όλα τα έχουμε δει ! Όσο περισσότερο το έγκλημα είναι ειδεχθές, τόσο πιο πολύ οργανώνονται η αντίσταση και η υποστήριξη των οικογενειών και τόσο πιο ωμή είναι η δικαστική καταστολή• μετά μανίας, με επαναλαμβανόμενες δίκες, με αποφάσεις για κράτηση με γελοία προσχήματα, όπως έγινε με την οικογένεια Τραορέ, αντιμέτωπη με τις εσπευσμένες και ρατσιστικές αποφάσεις του δικαστηρίου της Ποντουάζ, που μόλις έστειλε έναν πέμπτο αδελφό στη φυλακή.

Πίσω από τα ρατσιστικά αστυνομικά εγκλήματα και την ατιμωρησία τους, ορθώνεται ένα ολόκληρο σύστημα, υπάρχει η καπιταλιστική, ιμπεριαλιστική και αντιδραστική κρατική μηχανή. Είναι εκείνη η κρατική μηχανή που εξαπολύει την αστυνομία της και τον στρατό της να περικυκλώσουν τις γειτονιές των προαστίων, να προβαίνουν σε σωρεία ελέγχων βάσει προσωπείου και σε καθημερινούς εξευτελισμούς, σε κάθε μορφής προκλήσεις. Πρόκειται για την επιβολή ενός κοινωνικού ελέγχου με στόχο να γίνει αποδεκτή με τη βία η επισφάλεια, η ανεργία και η εξαθλίωση, με σκοπό να μην κουνηθεί φύλλο. Είναι η κρατική μηχανή που θυσιάζει τη νέα γενιά στις λαϊκές γειτονιές, με καθιέρωση μιας υποβαθμισμένης παιδείας και ενός σχολείου που αποτελεί όργανο ταξικής επιλογής το οποίο θέτει τα παιδιά ήδη από την πιο τρυφερή ηλικία μπροστά στο φάσμα της αποτυχίας και ορίζει για τη μεγάλη τους πλειοψηφία τη θέση του εκμεταλλευόμενου στους κόλπους της κοινωνίας. Σακατεύοντας τους φοιτητές με πλαστικές σφαίρες και με γκλομπ, κάνει ένα ακόμη βήμα προς την ταξική επιλογή στα πανεπιστήμια. Οι τραυματισμοί πολιτών σε κινητοποιήσεις όπως αυτή που αντιτάσσεται στο νέο αεροδρόμιο στην Νοτρ Νταμ ντε Λαντ, είναι άλλο ένα κατόρθωμα του κράτους που υπερασπίζεται τα συμφέροντά του γύρω από άχρηστα και βλαβερά μεγαλεπήβολα σχέδια.

Πρόκειται επίσης για την εκμετάλλευση, για τα κέρδη που αποκομίζονται από τον ιδρώτα και το αίμα των εργατών. Πίσω από τις συνθήκες εργασίας που καταστρέφουν το σώμα και το πνεύμα των προλετάριων, που συρρικνώνουν τις ζωές τους, πίσω από τους νεκρούς από τον αμίαντο και στις οικοδομές, συναντάμε το καπιταλιστικό κράτος που επιβάλλει τους οικονομικούς του κανόνες. Πρόκειται για τη δεύτερη γενιά ανθρώπων που υφίστανται μαζική εκμετάλλευση στις αλυσίδες συναρμολόγησης της αυτοκινητοβιομηχανίας, στα κατασκευαστικά έργα ή στις εργασίες βιομηχανικού καθαρισμού. Πρόκειται για την άγρια εκμετάλλευση των « παράνομων » μεταναστών που απασχολούνται σε συνθήκες γαλέρας παντού όπου η οικονομία έχει ανάγκη από αναλώσιμο και φθηνό ανθρώπινο δυναμικό. Οι μετανάστες που προσπαθούν να ξεφύγουν από την εξαθλίωση και τους πολέμους, αυτοί που πεθαίνουν στο Σαχέλ και στη Μεσόγειο, είναι και αυτοί θύματα του ιμπεριαλιστικού κράτους, που καταληστεύει και ερειπώνει τις αφρικανικές οικονομίες και στηρίζει τις πιο αιμοσταγείς δικτατορίες, πάντα και όπου αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντά του.

Να αντισταθούμε, βεβαίως, δεν έχουμε άλλη επιλογή. Πρέπει να αγωνιστούμε για την επιβίωσή μας, ενάντια σε αυτό τον βάρβαρο κόσμο που είναι φτιαγμένος από εκμετάλλευση, ρατσισμό και σεξισμό, ενάντια σε αυτό τον κόσμο φτιαγμένο από πολέμους και εμπόδια για τους λαούς. Να καταγγείλουμε τα εγκλήματα της αστυνομίας, τους δολοφόνους και τους συνεργούς τους. Να σταθούμε στο πλευρό των οικογενειών των θυμάτων, στους κόλπους των επιτροπών υποστήριξης. Να συμμετέχουμε στα συλλαλητήρια, στις ακροαματικές διαδικασίες στα δικαστήρια, στους εορτασμούς, στους εράνους για εξασφάλιση της οικονομικής αλληλεγγύης. Σήμερα για χάρη του Λαμίν, στις 21 Ιουλίου για τον Ανταμά. Και για όλους τους άλλους όταν χρειαστεί.

Πρέπει να αγωνιστούμε στο πλευρό των « παράνομων », για να δοθούν σε όλους χαρτιά, για ίσα δικαιώματα, για να ξεφύγουν από τα νύχια των εκμεταλλευτών και των εμπόρων ονείρων. Να συμμετάσχουμε στην πορεία των μεταναστών στις 17 Ιουνίου στο Οστερλίτς που απαιτούν το άνοιγμα των συνόρων και την ελεύθερη κυκλοφορία. Να υποστηρίξουμε τον Ζωρζ Αμπνταλάχ, άραβα κομμουνιστή που βρίσκεται φυλακισμένος στη Γαλλία από το 1984 και υφίσταται το μένος του κράτους ! Να πολεμήσουμε ενάντια σε αυτή την κυβέρνηση των αφεντικών, ενάντια στην αντεργατική και ρατσιστική πολιτική των Μακρόν, Φιλίπ και Κολόμ.

Για να θέσουμε τέρμα στα αστυνομικά εγκλήματα, στην εργοδοτική εκμετάλλευση, στα κρούσματα ρατσιστικής και σεξιστικής καταστολής, για να τελειώνουμε μιας δια παντός με την ιμπεριαλιστική επικυριαρχία, θα πρέπει να γκρεμίσουμε την καπιταλιστική, ιμπεριαλιστική και αντιδραστική κρατική μηχανή, θα πρέπει να τελειώνουμε με την εξουσία της αστικής τάξης. Για να οικοδομήσουμε μια κοινωνία που θα στηρίζεται στην αλληλεγγύη, στην αλληλοβοήθεια και στη συνεργασία, μια κοινωνία όπου εμείς, οι εκμεταλλευόμενοι και καταπιεζόμενοι, θα είμαστε τα αφεντικά Αυτό που χρειαζόμαστε είναι μια επανάσταση !

Translation